Ο παλαιότερος θίασος της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά
Ένα τραγούδι για τη Νίκαια και τους πρόσφυγες, απόσπασμα από το πολυθέαμα του Αντώνη Παπαδόπουλου «1923» που παρουσιάστηκε στο Κηποθέατρο Νίκαιας το καλοκαίρι του 2013 από την Ένωση Μαγνησίας Μικράς Ασίας. Στο πολυθέαμα συμμετείχαν καλλιτέχνες από το Ιωνικό Θέατρο, τη θεατρική Ομάδα Έφεσος, τη χοροθεατρική Ομάδα Φως, το Θεατρικό Σπουδαστήρι Δήμου Κορυδαλλού, την τέως θεατρικήΣυνεχίστε να διαβάζετε «Το χρώμα κόκκινο».
Όλα αυτά που αγαπήσαμε και τα πήρε ο αγέρας, θα τα βρούμε στο διάβα μας προς το τέλος της μέρας… Τα γλυκά απογεύματα τα φιλιά, τα παιχνίδια, τα μεγάλα μας όνειρα, τα μεγάλα ταξίδια… Μας χωρίζει μια θάλασα, μια αγκαλιά μας ενώνει. Φτάνει ένα χαμόγελο κι η ζωή δεν τελειώνει. Δώσε αγάπη στους φίλους σου.Συνεχίστε να διαβάζετε ««Μας χωρίζει μια θάλασσα»».
Ζήτησε κάποτε ο θεός να πάει να κατοικήσει Σε μία πόλη όμορφη τα χρόνια του να ζήσει. Τη γαλλική πρωτεύουσα του δείχναν όλοι οι δρόμοι Κι άλλοι του λέγανε «σαφώς καλύτερη η Ρώμη» Κείνη την ώρα οι Σμυρνιές εβάζανε τσουκάλι Κι ήρθε μια πείνα του θεού και μια ωραία ζάλη. Είπε να φάει και ναΣυνεχίστε να διαβάζετε «Το Παρίσι».
Κόκκινα μούπες να φορώ όταν σε συναντήσω. Κι εγώ τον ήλιο σκότωσα, για να σ’ ευχαριστήσω… Γέμισε αίμα τ’ ουρανού το γαλανό το σώμα. Πέντε τ’ απόγιομα κι εγώ (καρδούλα μου) σε καρτερώ ακόμα… Ντύθηκα κόκκινη φωτιά, ταξίδι να σε πάω. Έξι, κι ακόμα σε ποθώ, ακόμα σ’ αγαπάω… Μαύρισε πια ο ουρανός κι ηΣυνεχίστε να διαβάζετε «Κόκκινα μούπες να φορώ».
Στης Σμύρνης τα σοκάκια δύο παληκαράκια μεθύσανε κι αρχίσανε να κάνουν τσαλιμάκια. Πιάνει ο ένας το χορό ο άλλος το μπουζούκι, ξυπνήσανε τους γείτονες και γίνανε μπουλούκι. Βγήκαν στο δρόμο οι νιόπαντρες κι όλες οι παντρεμένες και στο τραγούδι ενώθηκαν κι οι ζωντοχηρεμένες. Ξημέρωσε κι αντιλαλεί ο μπαγλαμάς στη πόλη και αγκαλιά χορεύουνε αγγέλοι και διαβόλοι. Οι πολιτσμάνοι τάχασανΣυνεχίστε να διαβάζετε ««Στης Σμύρνης τα σοκάκια»».
Μουσική : Γιώργος Κομνάς Στίχοι : Αντώνης Παπαδόπουλος Ερμηνεία : Δημήτρης Κρασόπουλος Άλλαξ’ ο καιρός…Σβύστηκε το φως… Λες δεν μ’ αγαπάς, κι όλα τα χαλάς… Κόκκινη σιωπή σαν αίμα, αχ δε μου μιλάς… Έριξες αλλού το βλέμμα και με προσπερνάς… Μούσταξες χολή μέσα στη ψυχή… Άλλη μαχαιριά δεν αντέχω πια. Ένα ψέμα θέλω για ναΣυνεχίστε να διαβάζετε ««Το ψέμα»».
Ιωνικό Θέατρο 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.